Monologue bien trempé que Tom Lanoye a tiré de son roman et qu'en bête de scène aguerrie, il joue lui-même sur scène. En néerlandais / Surtitrage en français
IJzersterke monoloog die Tom Lanoye uit zijn boek heeft gepuurd en die hij, als doorgewinterd podiumdier, zelf voor het voetlicht brengt.
In het Nederlands / Franse boventiteling
Le Rideau ouvre sa saison avec la création en français d’une pièce flamande. Ecrite par un Flamand. Ecrivain et homme public incontournable, empêcheur de tourner en rond, pourfendeur des nationalismes, Tom Lanoye est aussi fils de boucher. Il en garde le goût de la chair, y compris dans son théâtre où il se confronte aux plus grands, des tragiques grecs à Shakespeare. Ici, c’est la sauvage Médée qui prend la parole.
Être foudroyé d'amour. Se charcuter l'âme. Dépecer les sentiments. Tuer les taureaux. Haïr à en crever. En rire. Avoir la garde des enfants. Avoir la peau du bouc... Christophe Sermet et sa meute plantent leurs crocs dans cette Médée contemporaine, qui tire du frottement entre ancien et moderne une vitalité électrisante.
Peut-être ne me serai-je pas arrêté au mythe écrasant de Médée s’il n’y avait pas eu celle de Tom Lanoye. Cette Mamma Medea fait son marché dans toute l’histoire du théâtre. La trace sanglante qu’elle a laissée dans l’imaginaire occidental s’arrête au seuil de la vieille maison d’Euripide, pavillon de banlieue, qui serait désormais habité par Rainer Werner Fassbinder et Edward Albee qui s’enverraient des assiettes à la gueule sous les regards cernés des Bonnes de Genet. Tom Lanoye s’amuse à détourner, à tordre la tragédie pour lui donner une forme inattendue, à la dérouter vers la comédie. On y sent une liberté de ton, mélange d’humour, de poésie et de fulgurance tragique.Christophe Sermet
Voor u zou ik desnoods de zon doen doven
Le Rideau opent het seizoen met de Franstalige première van een Vlaams stuk van de hand van Tom Lanoye, één van de belangrijkste Vlaamse auteurs, een publieke figuur waar je niet omheen kunt, een schrijver die ons een geweten schopt, die tegen de schenen van het nationalisme schopt. Tom Lanoye is ook een slagerszoon. Hij hield er de smaak van vlees aan over, die je tot in zijn toneelteksten proeft, waarvoor hij in zee gaat met de allergrootsten, van de Griekse tragedieschrijvers tot Shakespeare. Hier is het woord aan de wilde Medea.
Liefde die inslaat als de bliksem. Beenhouwerij van de ziel. Het ontbenen van de gevoelens. Stieren slachten. Haten tot je eraan doodgaat. Erom lachen. De kinderen onder je hoede hebben. Een bokkenvel aantrekken... Christophe Sermet en zijn meute zetten hun tanden in deze hedendaagse Medea, waarin de frictie tussen klassiek en modern een elektriserende vitaliteit teweegbrengt.